De Paterskerk in Weert inrichten voor een feestelijk sterrendiner, dat viel nog niet mee. „Er wordt nog twee keer per dag een mis gehouden,” vertelde initiatiefnemer Josseline de Gruijter-Bos, die de kerk twee keer vulde met bijna 200 gasten. Met het ’buitengewone sterrendiner’ vierden de Weertenaren het 600-jarig bestaan van hun Midden-Limburgse stad.
De monumentale kerk uit 1523 staat op historische grond; het naastgelegen Minderbroedersklooster (diverse malen verwoest en weer herbouwd) werd in 1461 gesticht door graaf Jacob I van Horne, die er later tot priester werd gewijd. Zijn grootvader graaf Willem van Horne, heer van Weert, was degene die in 1414 aan Weert het marktrecht verstrekte. Vanaf dat moment mocht Weert zich een stad noemen.
Het diner in de Paterskerk werd bereid op de plek van het altaar, door vier culinaire grootheden die aan de stad zijn verbonden: nestor Emmanuel Mertens, die er tot 1999 twee Michelinsterren kookte in zijn hostellerie l’Auberge, de jonge Jan Marrees, met zijn restaurant Bretelli (*) de lieveling van Weert, Soenil Bahadoer, geboren in Suriname en op zijn 21e verhuisd naar Weert, tegenwoordig chef-kok in De Lindehof (*) in Nuenen en als vierde Pascal Jalhay, die vroeger twee sterren had bij Vermeer (nu *) in Amsterdam. Hij werkt alweer enige tijd als chef bij Marfo, grootleverancier van kant-en-klaarmaaltijden aan vliegtuigmaatschappijen en zorginstellingen.
„Ik heb eigenlijk altijd Frans gekookt, maar de laatste tijd heb ik de Indonesische keuken ontdekt”, vertelde Jalhay, wiens Indische grootmoeder van 94 ook trots aan een van de lange tafels zat. Het leverde een spannend voorgerecht op van buikspek met Indische specerijen. Bahadour combineerde witlof met coquille en ganzenlever tot een fraai gerechtje, waarna Marrees het hoofdgerecht van kalfshaas en kalfssukade verzorgde, met Limburgse asperges. Het dessert van Mertens was een smakelijk palet met frambozen, pistacheijs en karamel.
Het sterrendiner was een idee van Josseline de Gruijter en haar compagnon Bart Maes, die hiermee onder het motto ’Buitengewoon Tafelen’ een ’culinaire reis door Weert’ afsloten. „Tv-kok Alain Caron maakte zo’n reis door Frankrijk, ik hield het wat dichter bij huis”, lachte de schrijfster van het lijvige kookboek ’Zestig bourgondische Weertenaren’ dat het resultaat is van die reis. Zij portretteerde samen met de Vlaamse fotograaf Bruno De Regge zestig bekende en onbekende personen uit Weert, die daarbij het recept gaven van hun favoriete gerecht. Restaurateur Joop Braakhekke („Ik heb niks met Weert, maar ik vind het leuk”) en toneelschrijver Frank Houtappels, in Weert geboren, kregen het eerste exemplaar. „Frank is de nieuwe Annie M.G. Schmidt. Zonder baard”, grapte Joop over de schrijver van scenario’s voor onder andere ’t Schaep, Gooische Vrouwen en Klokhuis.
Een van de bekendste Weertenaren is zonder twijfel wijlen smartlappenkoning Johhny Hoes, de zanger van ’Och, was ik maar bij moeder thuis gebleven’ en ontdekker van de Zangeres zonder Naam Mary Servaes, die uit het nabijgelegen Stramproy kwam. Zijn zoon Adri-Jan Hoes vertelt in het boek dat artiesten bij hen thuis altijd Weerter vlaai kregen. „Dat heeft deel uitgemaakt van het succes. We pakten iedereen in met vlaai met walnoot bavarois en schuim.”" De liefhebber van Elvis en van snacks geeft zelf een smakelijk recept voor een cheeseburger.
Wijnkoper Ruud Heuvelmans van wijnhandel Léon Colaris uit Weert had de zware opdracht bij alle gerechten een passende wijn te zoeken. „In het boek, maar ook bij dit diner”, vertelde hij aan Bilderberg-topman Dries van der Vossen, die ook aan tafel zat. Joop Braakhekke vertelde bij de heerlijke dessertwijn Montgilet Les Trois Schistes 2010 van Coteaux de l”Aubance, dat zijn bijna 104-jarige moeder Louise nog altijd van lekker eten houdt. „Ik neem haar geregeld mee naar restaurant De Hinde in Hindeloopen, waar ze woont.”"
Hij was verbijsterd over de ’mantelzorgboete’ waarmee het kabinet op de proppen is gekomen. „Wil je voor je ouders zorgen, mag je geld inleveren. Dat verzin je toch niet? Ze zeggen van mij wel eens, ach die nicht met zijn ouwe moeder. Dan sta ik met een krultang haar haren mooi te maken. Ik voel me soms net Leco van Zadelhoff! Die aandacht, daar geniet ze van. Mag het?”"